Nesli Tükenmesin Diye
Çocukluğumuzdan beri canımızın istediği çok fazla oyuncak, abur-cubur olmuştur. Hani hemen o an isteriz, olmazsa bekleriz, yine olmazsa içimizde büyür bazı istekler. Falanca kişide görmüşüzdür de, bizim değildir, üzülürüz. Ve, "Büyüyünce çok param olucak, ben de alıcam" cümlesi yerleşir kafamıza. Büyürüz, evet çok paramız olur, hepsini alabilecek kadar; hatta belki nostalji olsun diye alırız bile. Fakat o tadı bulamayız. Yani belki o boşluğu madde anlamında doldururuz da, kalbe değmez. Çünkü o artık sadece bir "nesne" dir ve o nesnenin bedeni burada olsa da ruhu geçmişte kalmıştır. Çünkü, bizim ruhumuz da çok değişmiştir artık. Ve artık o, ilk kalp atışımızın sebebi olamaz artık, zaman o zaman değildir ve kalbimizin hızını değiştiren şeyler de aynı kalmamıştır. Şimdi düşününce, insanın aklı erince fark ediyor, çocukken aslında bizim olmayışının sebebi, pahalı falan olması değilmiş....